Het goud van pure intentie

Het goud van pure intentie

De performance die ik deze zomer heb uitgevoerd bij de opening van de expositie in Brassy kun je ook best een ritueel noemen. Een uitnodiging aan iedereen om deelnemer te zijn, meer dan toeschouwer.

Onderdeel van een collectief proces dat zich momenteel afspeelt in het gebied van het onderbewustzijn , maar dat hopelijk mede door een actie als deze ook een bewuste plek kan vinden in het leven van mensen.

De droom die ik enige jaren terug had is mijn uitgangspunt geweest, omdat ik denk dat het een visioen is , niet alleen voor mij maar voor iedereen.

Ik ga hem hier niet helemaal vertellen, het gaat mij hier om het gegeven dat materialen die ik in de droom opraapte en bewerkte tot ornamenten, veranderden in het goud van mijn pure intentie.

En dat ditzelfde ook gebeurde bij anderen , overal , zover als ik kon kijken.

Dit beeld zie ik als een symbolische uitdrukking van een alchemistisch proces van ontschuldigen, verzachten. Een transformatieproces dat gebruik maakt van materialen die voorhanden zijn.

Materiaal [b.v. een idee , een emotie , een worsteling , een tegenstrijdigheid] dat je opraapt , bekijkt , doorvoelt en belichaamt transformeert in goud wanneer je het weggeeft , aan een dieper deel van jezelf dat het op waarde kan schatten .

Materialen vinden we overal waar we kijken ; het kan een ergernis zijn over een ander , een gevoel van dreiging vanuit de politiek en de wereldgebeurtenissen , een fysiek ongemak dat ons ongerust maakt, een verlies van iets of iemand dat onze eenzaamheid of angst voor tekort raakt.

De wereld van de dualiteit zit vol met zulk materiaal.

Jij of ik, als persoon , rapen iets op , wat wil zeggen we pakken een trigger op .

Onze eerste reactie is de trigger te projecteren op de buitenwereld waar volgens ons de oorzaak ligt van ons ongemak.

Meestal staan we machteloos in het veranderen van de ander, de omstandigheden , wanneer we onze energie volledig in die buitenwereld stoppen.

Maar wanneer we werkelijk aandacht schenken aan het gevoel in onszelf in plaats van de gebeurtenis die dat triggerde , ontdekken we dat dit een beweging is die helend is . Zeker niet gemakkelijk , want we willen juist weg van gevoelens die niet prettig zijn. Het vergt oefening om erbij aanwezig te blijven , niks op te lossen , het spanningsveld te verdragen. Het verstillen , het leren doorzien van de eigen gedachtenpatronen en emotiepatronen is een doorgaande oefening op het pad van Zelfliefde en bewustzijnsontwikkeling. Lichaamsbewustzijn is hierbij een belangrijk onderdeel waarbij het lichaam werkt als een landkaart van opgeslagen onverwerkte ervaringen.

In de beoefening van het doorvoelen, erbij blijven , verruimt je bewustzijn. Er groeit inzicht en begrip over de innerlijke reactie , er komen dingen aan het licht die weggestopt waren uit schaamte , angst , pijn.

Een innerlijke ruimte [de bron] doorziet en waardeert de worsteling , de innerlijke strijd en doordringt het met licht. Dit is wanneer het verandert in goud , het goud van de pure intentie. Het licht ontschuldigt , heldert op en beschijnt het materiaal met een liefdevol goud.

Jij als persoon kunt de worsteling , het idee het juiste te moeten doen loslaten omdat dit ruimere perspectief iedere keuze omarmt en respecteert.

Je bent al geliefd inclusief de worsteling , ongeacht de uitkomst.

JijZelf, in de Bron, ziet het dualistische dilemma in het licht van eenheid.

De perspectieven waar je als persoon uit denkt te moeten kiezen lossen op in het ruimere perspectief van de bron.

Vreemd genoeg maakt die bewustzijnsverruiming ons niet passief maar ze brengt ons in beweging vanuit de bron. Er valt een keuze vanuit die verstilling en niet langer vanuit de spanning van goed of fout.

Een gevolg van deze innerlijke liefdevolle beweging is dat we ons meer bewust worden van het universum waaruit ons standpunt , onze reacties , onze ervaring is opgebouwd. Daarmee zien we ook het universum achter het perspectief van de ander . Als een andere visie vanuit die bron.

Hiermee zetten we collectief een koerswijziging in , met een enorme impact op de wereldgebeurtenissen , omdat onze reacties en handelingen niet langer voortkomen uit projecties , maar uit ons Bron Zelf .

Dat volledige verantwoordelijkheid neemt voor al haar ervaringen [gedachten, gevoelens, handelingen] omdat er de realisatie is dat ze er zelf schepper van is.

Rencontre avec un objêt d’amour

Ontmoeting met een object van liefde

Sinds 2023 bied ik , bij exposities van mijn werk , korte sessies aan aan bezoekers.

Ik neem ze even apart en bied ze de mogelijkheid aan op een minder gebruikelijke manier contact te hebben met mijn werk. Een manier die het lichaamsbewustzijn betrekt in de waarneming .

Ik wil hier iets vertellen over de achtergrond hiervan.

Allereerst de titel : Een object van liefde is de uitdrukking die we gebruiken voor degene waarop we verliefd zijn. Iemand, buiten onszelf , een object dus. Het woord liefde wordt hier gebruikt om de ervaringen, gedachten en gevoelens met betrekking tot dat object uit te drukken. De liefde waartoe we als mens binnen de dualiteit in staat zijn .

Ik gebruik deze uitdrukking bewust , omdat ze dit fenomeen heel precies weergeeft.

Tegelijkertijd wil ik ermee verwijzen naar de mogelijkheid om dit in een ruimer perspectief te plaatsen.

Er is namelijk ook een waarnemende instantie in ons die het spel van deze liefde beziet , doorziet als projecties en dat volledig omarmt. Dit is het perspectief van onvoorwaardelijke liefde. Dit perspectief ziet dat er in wezen geen 2 zijn , maar dat het spel van 2 verschijnt in eenheid. Onvoorwaardelijke liefde is voor mij synoniem aan Eenheidsbewustzijn.

In de sessie nodig ik de deelnemer uit te zitten met een object , het aan te raken.

De afstand tussen zichzelf en het object te verkleinen door de aandacht vanuit het hoofd in de handen en het lichaam te laten zakken. Andere mogelijkheden tot waarneming te ontdekken dan kijken, beoordelen, denken, analyseren.

Wat onderzocht en ontdekt kan worden is de mogelijkheid dat de invloed van een object op het lichaam voelbaar is , als een resonantie die ons aanraakt en beïnvloed.

Dat het object communiceert met ons op een manier die blootlegt wat in onszelf leeft.

Wie/wat we zijn, hier en nu. Een directe communicatie die het denken[dat afstand schept] even omzeilt.

Alles wat we kunnen zien met onze ogen en kunnen vastpakken met onze handen bestaat uit resonantie . Een frequentieveld dat uiteindelijk geen scheiding kent tussen mij en een object.

De objecten die uit mijn handen komen hebben ieder een eigen frequentie en werken daarmee verschillend uit in het resonantieveld van ons lichaam. En ook onze lichamen hebben ieder een eigen frequentie. Terwijl ik bezig ben de objecten te maken stel ik me open voor het verhaal dat ze op mij overbrengen en probeer daar woorden aan te geven.

Wat ik interessant vind is om uit te vinden wat anderen ervaren wanneer ze zich openstellen voor datzelfde object. Wat er met ze gebeurt in die ervaring van verstillen, voelen, zitten met een object van liefde.

Bewustzijnsverruiming

Ik heb het vaak over bewustzijnsverruiming, maar waarom is het eigenlijk zo belangrijk in mijn ogen? “Een spiritueel luxe-dingetje voor mensen die het goed hebben “ , zo zou je er vanuit een materialistisch wereldbeeld naar kunnen kijken. Of “een spirituele by-pass” om “de realiteit” niet onder ogen te hoeven zien.

Ik wil proberen er iets over te delen vanuit mijn perspectief.

En zelfs vanuit mijn eigen ervaring wat betreft die verruiming.

Ik zal de wereldgebeurtenissen van de afgelopen paar jaar als voorbeeld nemen, maar in werkelijkheid kun je alles wat je in de wereld ziet en je eigen beleving ervan gebruiken als uitgangspunt.

Ik was al jaren bezig met de vraag wat is bewustzijn en hoe hangt dit samen met de materiële werkelijkheid zoals ik die zie. Ik schreef daar enige tijd geleden wat over op mijn tijdlijn. Ik wist uit eigen ervaring dat onbewuste overtuigingen invloed hebben op en uitwerken in je leven. Ik begreep dat het zin heeft om zicht te krijgen op de onbewuste overtuigingen die pijn en zwaarte teweegbrengen. Om jezelf te ontwapenen , overlevingsstrategieën los te laten.

Ik zag dat ik slachtoffer was van bepaalde omstandigheden in mijn jeugd , en hoe belangrijk het was om achter mezelf te gaan staan , onvoorwaardelijk. Dat was een belangrijke fase , erkennen dat ik machteloos was in mijn jeugd . Die positie helemaal voelen en onder ogen zien. Erkennen dat er machtsmisbruik had plaatsgevonden , of dat nou bewust of onbewust was gebeurd.

Toen de covid-crisis over ons werd afgeroepen zag ik onmiddellijk dat er iets over de wereld werd uitgerold , een strak gedirigeerd plan waarin onder het mom van onze veiligheid steeds meer macht kwam te liggen in overheidshanden. Met geraffineerde strategieën om andersdenkenden te vernederen , monddood te maken en als gevaar voor de samenleving te bestempelen. Ik zag hoe selectief wetenschap werd gebruikt om ons te overtuigen van het belang van vaccins , ik zag hoe alternatieven werden verboden zonder werkelijke interesse naar de mogelijke oplossingen die ze konden bieden. Ik zag pure marketing in actie binnen de politiek en kwam erachter dat de mainstream media in handen zijn van slechts enkele eigenaren met veel invloed en dat er geen sprake is van vrije onderzoeks-journalistiek.

Ik zag vrij plotseling de werking van macht en manipulatie. Ik schrok me bijna dood.

Ik zag de mechanismen die in mijn jeugd in het gezin hadden gespeeld nu ook in het wereldtoneel.

Eenmaal wakker geschrokken kon ik niet meer terug : ik zag wat ik zag , ook al beweerden vrienden dat ik het niet goed zag , dat Rutte en de Jonge hun best deden , dat alle controle uitbreidende maatregelen begrijpelijk waren. Ik vond van niet . Ik twijfelde heel veel aan mijzelf en aan mijn waarneming en verbaasde me over de verschillende groepen die ontstonden in de samenleving: wat was waar? Mensen vertelden mij dat ik uit mijn bubbel moest komen van verkeerde berichtgeving . “Fake news”bleek zowat alles te zijn wat niet in de kranten en in het journaal werd vermeld. Ik vroeg me af hoe dat nou zit met bubbels : wie zit er eigenlijk niet in een bubbel met zelfgekozen informatiebronnen?

Toen ik dat laatste begon in te zien kon ik het loslaten om “de waarheid” ergens in die eindeloze stroom informatie buiten mij te zoeken . Ik keerde me naar binnen vanuit de eerdere ervaring dat daar de dingen zich ophelderen, en nergens anders.

Wat kwam ik tegen in de wereld binnenin mij ? Veel onmacht , pijn, rouw om verloren houvast, eenzaamheid , angst om mijn vrijheid , angst voor afwijzing en verlating.

Maar tegelijkertijd en dwars door de zwaarte heen was er een ontwikkeling gaande. Mijn ogen sluitend en mijn aandacht richtend op mijn lichaam en geest , werd ik me bewust van een altijd aanwezig licht , een diep betrokken aanwezigheid die alle aspecten van mijn menselijk bestaan omarmt en liefheeft. Er volstrekt mee samenvalt maar tegelijkertijd onmetelijk veel ruimer is dan dat.

Dat is hoe bewustzijnsverruiming plaatsvindt. De waarneming verruimt zich , er is een steeds groter veld dat erbinnen valt , wat ik “ik” noem.

Deze ontwikkeling heeft grote gevolgen voor mijn kijk op de wereld. Allereerst geeft de verruiming mij een andere kijk op mijn leven , op mijn jeugd . Doordat ik onvoorwaardelijk achter mezelf sta in het licht van liefdevol bewustzijn , zie ik ook de weg die ik kon afleggen ten gevolge van de gebeurtenissen in mijn jeugd . Ik zie de trauma’s van mijn voorouders en hun onvermogen ze te boven te komen met compassie . Ik voel dankbaarheid over de kans die ik kreeg op mijn pad bepaalde ervaringen op te doen. De ervaring met slachtofferschap te doorleven en loslaten is een diepgaand en waardevol proces en de groeiende zelfliefde opent de ruimte om ook daderstukken te zien in mijzelf en los te laten. Er is diepgaand inzicht ontstaan in de samenhang tussen dader- en slachtofferschap , een eeuwig doorgegeven mechanisme gevoed door pijn en onbewuste overlevingsstrategieën.

Het licht van dit inzicht schijnt ook op de wereld : Ik zie daar hetzelfde mechanisme werkzaam als het resultaat van een collectief onbewust uitleven/projecteren van pijn.

Het vergaren van macht en geld ter compensatie van diep weggedrukt innerlijk tekort.

Ik weet dat er veel mensen zijn die dit niet zien : die ook niet de snel uitbreidende macht van een kleine groep zien. En de steeds verdere inperking van de vrijheid van de massa. Ze laten zich leiden door de berichtgeving die iedere stap daarin verklaart vanuit veiligheidsoverwegingen, dreigende klimaatrampen , dreigende tekorten.

Vanuit het verruimde bewustzijn is dat liefde die een andere bril opheeft , eenheid drukt zich uit vanuit een ander perspectief. Het maakt voor mij duidelijk dat er in de duale wereld niet zoiets als een objectieve waarheid bestaat. Individueel lopen we ons pad , vinden we een eigen perspectief en de confrontaties die we daardoor hebben geven ons de kans ons eigen perspectief te verruimen .

De ander zien wil niet zeggen dat we zijn waarheid overnemen , we zien de ander voor wat hij/zij is en we zien zelfs wat hij/zij ziet , maar we kunnen niet anders dan ons eigen standpunt innemen. Beide standpunten zijn zichtbaar . In de verruiming van bewustzijn verdwijnt de motivatie van angst . Polarisatie is juist het gevolg van angst. De angst wordt op de ander geprojecteerd. Er moet zich iets oplossen buiten ons. We moeten anderen overtuigen.

De liefde die groeit in bewustzijnsverruiming ziet die angst , neemt haar bij de hand als een volwassene een kind.

Deze ontwikkeling heeft, wanneer ze collectief gedragen wordt , grote gevolgen voor de samenleving als geheel . Ik zie dat ze gaande is. Misschien nog niet in de hoogste regionen van de macht , maar , als een gestaag groeiende zee opkomend uit de massa.

p.s. ter bemoediging een droom over deze collectieve bewustzijnsverruiming:

Ik droomde dat ik uit de zee aanspoelde op een eiland , samen met 3 anderen. Ik raapte dingen op van de grond die veranderden in goud. Ik maakte sieraden en bekleedde mijzelf en anderen met het goud van onze pure intenties. Toen dat klaar was konden we opstijgen boven het eiland en heel ver kijken over de oceaan. Toen zagen we hoe er overal in de oceaan eilandjes waren waar hetzelfde gebeurde.

Wat is waarheid?

Als kind werd mij bijgebracht dat wat ik waarnam niet klopte. Het was meestal een andere waarheid dan die van mijn ouders en daar werd denigrerend over gedaan . Ongeduldig werd mij verteld dat ik het niet juist zag en dat ik me vergiste. Dat heeft gemaakt dat ik altijd twijfelde over mijn eigen waarneming. Ik dacht lange tijd dat anderen het wel beter zouden weten , zelfs als het over mijzelf ging. Ik schaamde me.

Langzaamaan ging ik zien waardoor de dingen die ik zag niet pasten in de werkelijkheid van mijn ouders. Wat ik aanraakte in hen wanneer ik mij uitsprak. Wat ik in anderen aanraakte. Ik leerde mezelf beter kennen en ontwikkelde mijn eigen waarheid. En ik leerde ook te zien dat deze waarheid subjectief is en veranderlijk, voortkomend uit onderbewuste programma’s , ervaringen , gedachtepatronen en gevoelsherinneringen.

De wetenschap , die zegt objectief te zijn en dat wellicht in optima forma ook kan zijn , wordt vooral ingezet vanuit vooraannames ,  vanuit winstoogmerk , machtsgedrevenheid en tunnelvisie. Iedereen kan vandaag de dag wetenschappelijke onderbouwing vinden van zijn visie. En degenen met de meeste invloed kunnen andere waarheden censureren en in diskrediet brengen.

Bijna 3 jaar terug drong pas echt tot mij door dat waarheid niet buiten mijzelf gevonden kan worden. Niet bij experts, niet bij wetenschappers, niet bij politici , niet in de gepresenteerde “feiten”. Alleen in mijzelf. Ik merk dat hetgeen ik waarneem in de wereld niet de gangbare waarheid is , niet de aanvaarde, niet de correcte volgens de officiële nieuwsbronnen, en de politiek . Ik merk dat degenen die mijn visie delen en er luidruchtig melding van maken , of die hun geweten volgen tegen de nieuwe regels in , voor de rechter komen, monddood gemaakt of de toegang tot het land ontzegd worden.

Ik zie ook hoe mensen om mij heen allemaal tot hun eigen visie komen en de bronnen raadplegen die ze vertrouwen. Hoe komt die subjectieve waarheid in ons tot stand?

Ik weet niet of dat proces ooit tot een eind komt, wel merk ik dat ik steeds helderder zie waaruit mijn beeld van de wereld is opgebouwd.

Wordt die opgebouwd  uit redelijkheid , uitgebalanceerde afwegingen, genuanceerde onderzoeken? Het naar binnen richten van die vraag werpt licht op de uitgangspunten die er , vooral onbewust, al zijn. Welke angsten er in ons leven. Deze schaduwdelen worden nu met een zaklamp [aandacht] beschenen en komen zo in het bewustzijn.  Schaduwen uit onze kindertijd , maar ook trauma’s van [voor]ouders die zelf niet in staat waren dit schaduwwerk te doen. Daardoor kwam het bij ons terecht en nu kunnen wij het in het bewustzijn brengen. 

Ik weet niet of dat proces ooit tot een eind komt, wel merk ik dat ik steeds helderder zie waaruit mijn beeld van de wereld is opgebouwd. Ik merkte waar ik vanuit angst voor tekort niet vrij kon leven, ik merkte dat ik bang was anderen te verliezen door mijn afwijkend standpunt. Dat bewust te worden was op weg gaan naar bevrijding ervan. Materiële zekerheid loslaten vind ik niet makkelijk , maar ik zet er wel stappen in. Ik raakte mensen kwijt doordat ik mijn mond niet hield maar zei toch wat ik wilde zeggen. Juist doordat ik steeds beter zie vanwaar mijn visie gekleurd is , zie ik haar subjectiviteit.

In het volle bewustzijn dat deze bril degene is waar ik het mee moet doen: ik zie wat ik zie.

Maar ook:  ik zie het mezelf zien.

Door de innerlijke opheldering zie ik mezelf als een venster met een unieke eigen kleur. Een venster voor bewustzijn. God /het licht kijkt door mij heen, zou je kunnen zeggen. Maar ook door jou, en door iedereen heen. Unieke vensters met ieder een eigen kleur, een eigen waarheid. Vanuit dit wijdere perspectief is het wereldtoneel een uitwerking daarvan en raak ik tegelijkertijd diep betrokken daarbij op persoonlijk niveau als diep betrokken op een transpersoonlijk niveau.Op persoonlijke niveau zie ik wat ik wil doen/zijn in/voor de wereld zoals ik die zie. Op transpersoonlijk niveau zie ik het licht doordringen in alles, inclusief mezelf.

En eigenlijk kan ik dit niveauonderscheid niet maken omdat ze er gelijktijdig zijn. Als gevolg van het proces dat ik doormaak verandert hetgeen waar ik de aandacht op wil vestigen. Ik raak nog wel eens verstrikt in  gesprekken over hoe we naar de wereld kijken en dan kan ik stellig mijn standpunt geven. Maar ik zie dat het me niet dichter bij de ander brengt en dat die ander net zo’n stellig standpunt heeft . Ik voel steeds meer belangstelling voor dat wat achter die waarheid ligt , de dingen waarmee die waarheid is opgebouwd ,het licht dat door die waarheid schijnt.

Het gaat me niet zozeer om graven in het verleden als wel het licht brengen in het heden. Het is een weg die ruimte maakt voor intuïtie , innerlijk weten. Het is een weg die vertrouwen laat groeien in het lichaam , door grotere gevoeligheid voor de signalen die het geeft.

Mijn wens is om dat wat ik erin ontdek te delen met iedereen die ervoor open staat. Zodat meer en meer mensen deze weg naar binnen opgaan, en ontdekken uit welke componenten hun waarheid is opgebouwd. Gaan voelen wat aangeraakt wordt in henzelf, er licht op laten schijnen. 

En dat licht meenemen in wie ze zijn.