Zelfliefde

Het woord roept veel op , sommigen denken dat het iets vanzelfsprekends is , bij anderen roept het een beeld op van “teveel” met jezelf bezig zijn en te weinig met anderen . Mijn ervaring vertelt me dat er in onze samenleving een groot tekort aan is. Dat we , wanneer we iets meemaken en voelen wat onprettig is , vaak blijven steken in de laag van projectie : we wijzen een schuldige aan. Sterker nog , we zien een duidelijke oorzaak van ons ongemak , en die moet weg. Dat is hoe dualiteit werkt , we nemen een standpunt in en verwerpen andere standpunten. Zelfafwijzing hoort net zo goed bij die dynamiek als afwijzing van anderen.

Daar is een interessant onderzoeksgebied :

Is het mogelijk volledig vrij trouw te zijn aan jouw waarheid en diezelfde vrijheid te geven aan de ander die totaal andere keuzes maakt?

Daarvoor zouden we eerst onszelf en onze onderliggende motieven goed moeten kennen. Waar word ik in geraakt ? Waar komt die geraaktheid vandaan? Welk deel van mij is gealarmeerd of voelt zich bedreigd? Waar wijs ik mezelf af en welk gevoel mag er in mij niet bestaan? Wat heeft dat deel nodig van mij en hoe kan ik dat bieden? Daar begint zelfliefde. Het leert ons verantwoordelijkheid te nemen voor onze gevoelens, ook de onprettige.

Ik maakte laatst een situatie mee waarin ik kon zien hoe dat in mij werkt. Ik ging op reis en had een kleine camping gevonden waar ik een week zou blijven. 6 ruime plaatsen voor tenten , rust , in een ander landschap . Ik kwam daar aan en werd allerhartelijkst ontvangen door de eigenaars . Ik kreeg een rondleiding , dingen werden mij uitgelegd , ik kon mee eten. Ik kwam in een soort familie terecht . De tenten stonden inderdaad ruim , in een soort cirkel aan de buitenrand van het terrein. Dit had als gevolg dat iedere stap die ik zette werd opgemerkt door iemand . Lieve sociale mensen die zich zo te zien heerlijk voelden in dit gezamenlijke veld. Maar ik voelde druk.. druk van verwachtingen , druk om mezelf te verklaren wanneer me wat werd gevraagd. Druk om mee te doen , me aan te passen aan onuitgesproken gedragsregels van “gezelligheid”. Ik voelde vooral alles wat er in dat gezamenlijke veld hing . In dat veld vertoevend kon ik mezelf niet meer helder voelen , mijn systeem probeerde ongemak weg te drukken en te voldoen aan wat er aan onuitgesproken verwachtingen werd opgevangen. Ik was me niet bewust van dit overlevingsmechanisme op dat moment. Ik had interne gesprekken als : kom op , doe gewoon ff gezellig mee , pas je wat aan , en : je hoeft je hier toch niks van aan te trekken? Ga gewoon je gang, doe niet zo moeilijk, het zijn toch lieve mensen ? Kortom : ik moest anders zijn , om beter in de situatie te passen. Een andere stem begon met anderen te veroordelen : tjee wat een “Libelle-mensen “, alles moet binnen de lijntjes gekleurd , o wee als iemand anders denkt , wat een dwingelandij.

Nog een andere stem zei: je kunt hier niet weggaan en deze mensen teleurstellen/afwijzen , ze zijn zo aardig en bedoelen het zo goed .

Zo had ik mezelf volledig vastgedraaid , ik kon geen kant meer op omdat ik niet echt erkenning kon geven aan het gevoel : ik voel me hier niet lekker. Ik mocht van mezelf niet diegene zijn die zich onprettig voelde in die situatie. Zo worstelde ik 3 dagen , kreeg pijn in mijn lijf , rugklachten , voordat ik dit kon doorbreken en wegging.

Wat een opluchting ! Ik was vrij !

Vanuit die zelfgecrëeerde gevangenis was ik ontsnapt .

En , in de vrije ruimte kon ik mijn gevoel weer toelaten , aan mezelf erkennen dat dit geen veilige setting voor mij was . Ik zag hoe de situatie exact de gevangenis opriep waarin ik als kind had gezeten . Het verlangen om erbij te horen , en de onmogelijkheid om me binnen het systeem waar ik bij wilde horen veilig , geaccepteerd en vrij te voelen om mezelf te zijn, mijn gang te gaan. Er hing altijd afwijzing boven mijn hoofd , in de lucht . Die afwijzing heeft zich in mij genesteld.

Blijkbaar heb ik het daarom nodig om eerst afstand te nemen om weer bij mezelf , mijn zelfliefde uit te komen. En in die zelfliefde ben ik helemaal in orde, met alles wat al dan niet inpast in een systeem , of de samenleving. Mijn gevoeligheid , die een gave is , kan ook een last zijn doordat ik heel veel informatie oppik in een energieveld met anderen waar ik me niet voor kan afsluiten. Maar het grootste kado geef ik mezelf door ook die last te omarmen en erkennen.

Zodra ik die liefdevolle waarderende positie terugvind voor mezelf, vind ik ook de waardering terug voor de ander , die anders is , andere behoeftes heeft en mij daarin uitnodigt .

Het is aan mij al dan niet op die uitnodiging in te gaan. Het is aan mij om de kracht en de moed te vinden alleen te staan .

Zelfliefde draagt zo bij aan een leven in vrijheid , innerlijke vrijheid om te zijn die we zijn, te houden van wie we zijn . Een stabiele positie om te houden van anderen.

Bewustzijnsverruiming

Ik heb het vaak over bewustzijnsverruiming, maar waarom is het eigenlijk zo belangrijk in mijn ogen? “Een spiritueel luxe-dingetje voor mensen die het goed hebben “ , zo zou je er vanuit een materialistisch wereldbeeld naar kunnen kijken. Of “een spirituele by-pass” om “de realiteit” niet onder ogen te hoeven zien.

Ik wil proberen er iets over te delen vanuit mijn perspectief.

En zelfs vanuit mijn eigen ervaring wat betreft die verruiming.

Ik zal de wereldgebeurtenissen van de afgelopen paar jaar als voorbeeld nemen, maar in werkelijkheid kun je alles wat je in de wereld ziet en je eigen beleving ervan gebruiken als uitgangspunt.

Ik was al jaren bezig met de vraag wat is bewustzijn en hoe hangt dit samen met de materiële werkelijkheid zoals ik die zie. Ik schreef daar enige tijd geleden wat over op mijn tijdlijn. Ik wist uit eigen ervaring dat onbewuste overtuigingen invloed hebben op en uitwerken in je leven. Ik begreep dat het zin heeft om zicht te krijgen op de onbewuste overtuigingen die pijn en zwaarte teweegbrengen. Om jezelf te ontwapenen , overlevingsstrategieën los te laten.

Ik zag dat ik slachtoffer was van bepaalde omstandigheden in mijn jeugd , en hoe belangrijk het was om achter mezelf te gaan staan , onvoorwaardelijk. Dat was een belangrijke fase , erkennen dat ik machteloos was in mijn jeugd . Die positie helemaal voelen en onder ogen zien. Erkennen dat er machtsmisbruik had plaatsgevonden , of dat nou bewust of onbewust was gebeurd.

Toen de covid-crisis over ons werd afgeroepen zag ik onmiddellijk dat er iets over de wereld werd uitgerold , een strak gedirigeerd plan waarin onder het mom van onze veiligheid steeds meer macht kwam te liggen in overheidshanden. Met geraffineerde strategieën om andersdenkenden te vernederen , monddood te maken en als gevaar voor de samenleving te bestempelen. Ik zag hoe selectief wetenschap werd gebruikt om ons te overtuigen van het belang van vaccins , ik zag hoe alternatieven werden verboden zonder werkelijke interesse naar de mogelijke oplossingen die ze konden bieden. Ik zag pure marketing in actie binnen de politiek en kwam erachter dat de mainstream media in handen zijn van slechts enkele eigenaren met veel invloed en dat er geen sprake is van vrije onderzoeks-journalistiek.

Ik zag vrij plotseling de werking van macht en manipulatie. Ik schrok me bijna dood.

Ik zag de mechanismen die in mijn jeugd in het gezin hadden gespeeld nu ook in het wereldtoneel.

Eenmaal wakker geschrokken kon ik niet meer terug : ik zag wat ik zag , ook al beweerden vrienden dat ik het niet goed zag , dat Rutte en de Jonge hun best deden , dat alle controle uitbreidende maatregelen begrijpelijk waren. Ik vond van niet . Ik twijfelde heel veel aan mijzelf en aan mijn waarneming en verbaasde me over de verschillende groepen die ontstonden in de samenleving: wat was waar? Mensen vertelden mij dat ik uit mijn bubbel moest komen van verkeerde berichtgeving . “Fake news”bleek zowat alles te zijn wat niet in de kranten en in het journaal werd vermeld. Ik vroeg me af hoe dat nou zit met bubbels : wie zit er eigenlijk niet in een bubbel met zelfgekozen informatiebronnen?

Toen ik dat laatste begon in te zien kon ik het loslaten om “de waarheid” ergens in die eindeloze stroom informatie buiten mij te zoeken . Ik keerde me naar binnen vanuit de eerdere ervaring dat daar de dingen zich ophelderen, en nergens anders.

Wat kwam ik tegen in de wereld binnenin mij ? Veel onmacht , pijn, rouw om verloren houvast, eenzaamheid , angst om mijn vrijheid , angst voor afwijzing en verlating.

Maar tegelijkertijd en dwars door de zwaarte heen was er een ontwikkeling gaande. Mijn ogen sluitend en mijn aandacht richtend op mijn lichaam en geest , werd ik me bewust van een altijd aanwezig licht , een diep betrokken aanwezigheid die alle aspecten van mijn menselijk bestaan omarmt en liefheeft. Er volstrekt mee samenvalt maar tegelijkertijd onmetelijk veel ruimer is dan dat.

Dat is hoe bewustzijnsverruiming plaatsvindt. De waarneming verruimt zich , er is een steeds groter veld dat erbinnen valt , wat ik “ik” noem.

Deze ontwikkeling heeft grote gevolgen voor mijn kijk op de wereld. Allereerst geeft de verruiming mij een andere kijk op mijn leven , op mijn jeugd . Doordat ik onvoorwaardelijk achter mezelf sta in het licht van liefdevol bewustzijn , zie ik ook de weg die ik kon afleggen ten gevolge van de gebeurtenissen in mijn jeugd . Ik zie de trauma’s van mijn voorouders en hun onvermogen ze te boven te komen met compassie . Ik voel dankbaarheid over de kans die ik kreeg op mijn pad bepaalde ervaringen op te doen. De ervaring met slachtofferschap te doorleven en loslaten is een diepgaand en waardevol proces en de groeiende zelfliefde opent de ruimte om ook daderstukken te zien in mijzelf en los te laten. Er is diepgaand inzicht ontstaan in de samenhang tussen dader- en slachtofferschap , een eeuwig doorgegeven mechanisme gevoed door pijn en onbewuste overlevingsstrategieën.

Het licht van dit inzicht schijnt ook op de wereld : Ik zie daar hetzelfde mechanisme werkzaam als het resultaat van een collectief onbewust uitleven/projecteren van pijn.

Het vergaren van macht en geld ter compensatie van diep weggedrukt innerlijk tekort.

Ik weet dat er veel mensen zijn die dit niet zien : die ook niet de snel uitbreidende macht van een kleine groep zien. En de steeds verdere inperking van de vrijheid van de massa. Ze laten zich leiden door de berichtgeving die iedere stap daarin verklaart vanuit veiligheidsoverwegingen, dreigende klimaatrampen , dreigende tekorten.

Vanuit het verruimde bewustzijn is dat liefde die een andere bril opheeft , eenheid drukt zich uit vanuit een ander perspectief. Het maakt voor mij duidelijk dat er in de duale wereld niet zoiets als een objectieve waarheid bestaat. Individueel lopen we ons pad , vinden we een eigen perspectief en de confrontaties die we daardoor hebben geven ons de kans ons eigen perspectief te verruimen .

De ander zien wil niet zeggen dat we zijn waarheid overnemen , we zien de ander voor wat hij/zij is en we zien zelfs wat hij/zij ziet , maar we kunnen niet anders dan ons eigen standpunt innemen. Beide standpunten zijn zichtbaar . In de verruiming van bewustzijn verdwijnt de motivatie van angst . Polarisatie is juist het gevolg van angst. De angst wordt op de ander geprojecteerd. Er moet zich iets oplossen buiten ons. We moeten anderen overtuigen.

De liefde die groeit in bewustzijnsverruiming ziet die angst , neemt haar bij de hand als een volwassene een kind.

Deze ontwikkeling heeft, wanneer ze collectief gedragen wordt , grote gevolgen voor de samenleving als geheel . Ik zie dat ze gaande is. Misschien nog niet in de hoogste regionen van de macht , maar , als een gestaag groeiende zee opkomend uit de massa.

p.s. ter bemoediging een droom over deze collectieve bewustzijnsverruiming:

Ik droomde dat ik uit de zee aanspoelde op een eiland , samen met 3 anderen. Ik raapte dingen op van de grond die veranderden in goud. Ik maakte sieraden en bekleedde mijzelf en anderen met het goud van onze pure intenties. Toen dat klaar was konden we opstijgen boven het eiland en heel ver kijken over de oceaan. Toen zagen we hoe er overal in de oceaan eilandjes waren waar hetzelfde gebeurde.

Wat is waarheid?

Als kind werd mij bijgebracht dat wat ik waarnam niet klopte. Het was meestal een andere waarheid dan die van mijn ouders en daar werd denigrerend over gedaan . Ongeduldig werd mij verteld dat ik het niet juist zag en dat ik me vergiste. Dat heeft gemaakt dat ik altijd twijfelde over mijn eigen waarneming. Ik dacht lange tijd dat anderen het wel beter zouden weten , zelfs als het over mijzelf ging. Ik schaamde me.

Langzaamaan ging ik zien waardoor de dingen die ik zag niet pasten in de werkelijkheid van mijn ouders. Wat ik aanraakte in hen wanneer ik mij uitsprak. Wat ik in anderen aanraakte. Ik leerde mezelf beter kennen en ontwikkelde mijn eigen waarheid. En ik leerde ook te zien dat deze waarheid subjectief is en veranderlijk, voortkomend uit onderbewuste programma’s , ervaringen , gedachtepatronen en gevoelsherinneringen.

De wetenschap , die zegt objectief te zijn en dat wellicht in optima forma ook kan zijn , wordt vooral ingezet vanuit vooraannames ,  vanuit winstoogmerk , machtsgedrevenheid en tunnelvisie. Iedereen kan vandaag de dag wetenschappelijke onderbouwing vinden van zijn visie. En degenen met de meeste invloed kunnen andere waarheden censureren en in diskrediet brengen.

Bijna 3 jaar terug drong pas echt tot mij door dat waarheid niet buiten mijzelf gevonden kan worden. Niet bij experts, niet bij wetenschappers, niet bij politici , niet in de gepresenteerde “feiten”. Alleen in mijzelf. Ik merk dat hetgeen ik waarneem in de wereld niet de gangbare waarheid is , niet de aanvaarde, niet de correcte volgens de officiële nieuwsbronnen, en de politiek . Ik merk dat degenen die mijn visie delen en er luidruchtig melding van maken , of die hun geweten volgen tegen de nieuwe regels in , voor de rechter komen, monddood gemaakt of de toegang tot het land ontzegd worden.

Ik zie ook hoe mensen om mij heen allemaal tot hun eigen visie komen en de bronnen raadplegen die ze vertrouwen. Hoe komt die subjectieve waarheid in ons tot stand?

Ik weet niet of dat proces ooit tot een eind komt, wel merk ik dat ik steeds helderder zie waaruit mijn beeld van de wereld is opgebouwd.

Wordt die opgebouwd  uit redelijkheid , uitgebalanceerde afwegingen, genuanceerde onderzoeken? Het naar binnen richten van die vraag werpt licht op de uitgangspunten die er , vooral onbewust, al zijn. Welke angsten er in ons leven. Deze schaduwdelen worden nu met een zaklamp [aandacht] beschenen en komen zo in het bewustzijn.  Schaduwen uit onze kindertijd , maar ook trauma’s van [voor]ouders die zelf niet in staat waren dit schaduwwerk te doen. Daardoor kwam het bij ons terecht en nu kunnen wij het in het bewustzijn brengen. 

Ik weet niet of dat proces ooit tot een eind komt, wel merk ik dat ik steeds helderder zie waaruit mijn beeld van de wereld is opgebouwd. Ik merkte waar ik vanuit angst voor tekort niet vrij kon leven, ik merkte dat ik bang was anderen te verliezen door mijn afwijkend standpunt. Dat bewust te worden was op weg gaan naar bevrijding ervan. Materiële zekerheid loslaten vind ik niet makkelijk , maar ik zet er wel stappen in. Ik raakte mensen kwijt doordat ik mijn mond niet hield maar zei toch wat ik wilde zeggen. Juist doordat ik steeds beter zie vanwaar mijn visie gekleurd is , zie ik haar subjectiviteit.

In het volle bewustzijn dat deze bril degene is waar ik het mee moet doen: ik zie wat ik zie.

Maar ook:  ik zie het mezelf zien.

Door de innerlijke opheldering zie ik mezelf als een venster met een unieke eigen kleur. Een venster voor bewustzijn. God /het licht kijkt door mij heen, zou je kunnen zeggen. Maar ook door jou, en door iedereen heen. Unieke vensters met ieder een eigen kleur, een eigen waarheid. Vanuit dit wijdere perspectief is het wereldtoneel een uitwerking daarvan en raak ik tegelijkertijd diep betrokken daarbij op persoonlijk niveau als diep betrokken op een transpersoonlijk niveau.Op persoonlijke niveau zie ik wat ik wil doen/zijn in/voor de wereld zoals ik die zie. Op transpersoonlijk niveau zie ik het licht doordringen in alles, inclusief mezelf.

En eigenlijk kan ik dit niveauonderscheid niet maken omdat ze er gelijktijdig zijn. Als gevolg van het proces dat ik doormaak verandert hetgeen waar ik de aandacht op wil vestigen. Ik raak nog wel eens verstrikt in  gesprekken over hoe we naar de wereld kijken en dan kan ik stellig mijn standpunt geven. Maar ik zie dat het me niet dichter bij de ander brengt en dat die ander net zo’n stellig standpunt heeft . Ik voel steeds meer belangstelling voor dat wat achter die waarheid ligt , de dingen waarmee die waarheid is opgebouwd ,het licht dat door die waarheid schijnt.

Het gaat me niet zozeer om graven in het verleden als wel het licht brengen in het heden. Het is een weg die ruimte maakt voor intuïtie , innerlijk weten. Het is een weg die vertrouwen laat groeien in het lichaam , door grotere gevoeligheid voor de signalen die het geeft.

Mijn wens is om dat wat ik erin ontdek te delen met iedereen die ervoor open staat. Zodat meer en meer mensen deze weg naar binnen opgaan, en ontdekken uit welke componenten hun waarheid is opgebouwd. Gaan voelen wat aangeraakt wordt in henzelf, er licht op laten schijnen. 

En dat licht meenemen in wie ze zijn.